برای درک شاهزاده دیو صفت و اینکه چگونه دچار آن سرنوشت غم انگیز شد ، داستان  باید به چهار بخش تقسیم شود :

1 )  شاهزاده خود شیفته ( تربیت خودخواهانه)

شاهزاده خودخواه ، هر چه می خواست ، در اختیار داشت که این در ظاهر برایش وضعیت جالبی بود . این وضعیت ، در مورد کودکان ما نیز صادق است؛ زیرا ما بزرگترها متاسفانه تمایل داریم شاهزاده ها و شاهزاده خانم های خود را خودخواه بار آوریم و این کار را با توجه بیش از حد یا با محروم کردن بیش از اندازه انجام می دهیم.

دوران کودکی باید زمان تغییر از خودخواهی اولیه ، به تقسیم و شراکت باشد تا فرد بتواند مقابله با محرومیت ، نارضایتی و غلبه بر شکست را بیاموزد.

خانواده های کودک محور ، باعث ایجاد حس غیرطبیعی و خودپسندانه در شاهزادگان و شاهزاده خانم ها می شوند و رشد رابطه های گسترده و محبت آمیز را سست می سازند. به همین دلیل ، شاهزاده خودپسند و مغرور ، به پیرزنی که در مقابل سرپناه ، یک شاخه گل سرخ به او هدیه می داد با دیده تحقیر نگاه می کرد.

هر اندازه ،مسؤولیت برآورده شدن خواسته های فرزندانمان را خود به عهده بگیریم ، در واقع آنان را از استقلال و خودکفا بودن دور کرده ایم و قدرت و توان انجام کار را از آنها گرفته ایم . افرادی که احساس می کنند نمی توانند خود کفا باشند ، از عزت نفس پایین تری برخوردار هستند ؛ در نتیجه درصدد کسب تایید بیرونی برمی آیند.

منبع  : « امپراطوری ذهن » /  منصور بهرامی